السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی و علی جدک المظلوم الشهید...
چراغها را خاموش کردهاند. مجلس حال و هوای عجیبی پیدا کرده است. روضهخوان امشب انگار دلش را کناری جا گذاشته است.
پراکنده میخواند. روضه از دستش در رفته است. هر کار میکند آخرش گریزی میشود به کربلا.
دوباره شروع میکند. روضه میخواند: «از قصر مأمون تا حجرهاش چند بار زمین میخورد.»
خیلی هم که تلاش کند مردم یاد کوچه نیفتند؛ بافاصلهی بین تل و گودال که زینب میآمد چه کند؟
دوباره از اول شروع میکند: «زهر اثر کرده است؛ پدر خوابیده و پسر بر بالین او حاضر شده است؛ پسر سر پدر را بر زانو نهاده است.»
هیئت به هم میریزد. پیرمردی از وسط مجلس بلند میشود. دستانش را بالا گرفته بدون بلندگو فریاد میزند: «جوانان بنی هاشم بیایید....»
هرکسی برای خودش گوشهای زبان گرفته است.
روضهخوان ماجرا را فهمیده است این بار از آخر شروع میکند:
«یابنشبیبانکنتباکیاًلشیٍفأبکللحسین....» ۱
هیئت غوغایی شده است. همه منتظر همین مرثیه بودهاند.
هیئت بینالحرمینی شده است از طوس تا کربلا!
پینوشت۱. بخشی از حدیث امام رضا ـعلیهالسلامـ به ریان بن شبیب که فرمودند :« ای پسر شبیب اگر گریه میکنی برای حسین بن علی بن ابیطالب ـعلیهماالسلامـ گریه کن...» وسائلالشیعه ج۱۳ص۵
تقدیم به صاحت مقدس امام رضا(علیه السلام)
اللهم
صل علیٰ
علیِ بْنِ موسَی
الرِضَا المرتضیٰ الاِمامِ
التَّقیِ النَّقی و حُجَّتکَ
عَلی مَنْ فَوقِ الاَرض
ومَن تَحتَ الثَّریٰ
الصِّدیقِ
الشهید
صَلاةً
کَثیرةً تامَّةً
زاکیةً مُتَواصِلةً
مُتَواتِرَة ًمُتَرادِفة
کَأَفْضَل ما صَلَّیْتَ عَلى
أَحَدٍ مِن اَوْلیائِک.
صلوات الله علیک
امام علیبنموسیالرضا علیهالسلام:
هفت چیز است که بدون هفت چیز دیگر مسخره آمیز است:
کسى که به زبان خود استغفار کند اما در دلش [از گناه] پشیمان نباشد خودش را مسخره کرده است.
کسى که از خدا بهشت بخواهد امّا در برابر سختیها شکیبا نباشد خود را به سخره گرفته است.
کسى که خواهان موفقیت باشد امّا نکوشد خودش را به باد تمسخر گرفته است.
کسى که جویاى دوراندیشى باشد امّا احتیاط نورزد خودش را ریشخند کرده است.
کسى که از آتش دوزخ به خدا پناه برد امّا خواهشهاى دنیایى را رها نکند خود را به باد تمسخر گرفته است.
کسی که به یاد مرگ افتد و خود را مهیای آن نسازد خود را مسخره کرده است.
و کسى که خدا را یاد کند ولى براى دیدار او نشتابد خود را ریشخند کرده است.
متن حدیث:
الإمامُ الرِّضا علیه السلام:
سَبعَةُ أشیاءَ بِغَیرِ سَبعةِ أشیاءَ مِن الاسْتِهْزاءِ : مَنِ اسْتَغْفَرَ بلِسانِهِ و لَم یَنْدَمْ بقَلبِهِ فَقدِ اسْتَهْزأ بنَفْسِهِ، و مَن سَألَ اللّه َ التَّوفیقَ و لَم یَجْتَهِدْ فَقدِ اسْتَهْزأ بنَفْسِهِ ، و مَنِ اسْتَحْزَمَ و لَم یَحْذَرْ فَقدِ اسْتَهْزأ بنَفْسِهِ، و مَن سألَ اللّه َ الجَنّةَ و لَم یَصْبِرْ على الشَّدائدِ فَقدِ اسْتَهْزأ بنَفْسِهِ ، و مَن تَعَوّذَ باللّه ِ مِن النّارِ و لَم یَتْرُکْ شَهَواتِ الدُّنیا فقدِ اسْتَهْزأ بنَفْسِهِ، وَ مَنْ ذَکَرَ الموت وَ لَمْ یستعد له فَقَدِ اسْتَهَزَأَ بِنَفْسِه، و مَن ذَکَرَ اللّه َ و لَم یَسْتَبِقْ إلى لِقائهِ فَقدِ اسْتَهْزأ بنَفْسِهِ.
«بحارالأنوار، جلد 11، صفحه356»