ابزار هدایت به بالای صفحه

این پیام زیبا رو اگر دوست دارید منتشر کنید. روزی پیامبراسلام (ص) ازیکی ازکوچه های مدینه گذر می فرمودند ، شیطان را دیدند که بسیار پیرولاغر ونحیف شده ،حضرت ازاوسوال فرمودندچرابه این حال وروز افتادی ؟ شیطان گفت یارسول از دست امت تو، پیامبرفرمود مگر امت من چه میکنند ؟شیطان گفت طاقت دیدن 6خصلت در امتت راندارم ، واین 6خصلت مراچنین کرده :

1.وقتی بهم میرسند (سلام) میکنند.

2.با هم مصافحه میکنند.

3.برای هرکاری(انشاالله) میگویند.

4.ازگناه استغفار میکنند. 

5.ابتدای هرکاری(بسم الله الرحمن الرحیم)میگویند. 

6.تانام تو را میشنوند(صلوات)میفرستند.

اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم ولعن اعدائهم اجمعین...

لبخند پیامبر صلی الله علیه و آله

روزی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، به طرف آسمان نگاه می کرد، تبسمی نمود. شخصی به حضرت گفت:

یا رسول الله ما دیدیم به سوی آسمان نگاه کردی و لبخندی بر لبانت نقش بست، علت آن چه بود؟

رسول خدا فرمود:

- آری! به آسمان نگاه می کردم، دیدم دو فرشته به زمین آمدند تا پاداش عبادت شبانه روزی بنده با ایمانی را که هر روز در محل خود به عبادت و نماز مشغول می شد، بنویسند؛ ولی او را در محل نماز خود نیافتند. او در بستر بیماری افتاده بود.

فرشتگان به سوی آسمان بالا رفتند و به خداوند متعال عرض کردند:

ما طبق معمول برای نوشتن پاداش عبادت آن بنده با ایمان به محل نماز او رفتیم. ولی او را در محل نمازش نیافتیم، زیرا در بستر بیماری آرمیده بود.

خداوند به آن فرشتگان فرمود:

تا او در بستر بیماری است، پاداشی را که هر روز برای او هنگامی که در محل نماز و عبادتش بود، می نوشتید، بنویسید. بر من است که پاداش اعمال نیک او را تا آن هنگام که در بستر بیماری است، برایش در نظر بگیرم.

بحار ج22 -ص 83

ﺳَیّﺪ ﺍﻟﻔﻘﻬﺎﺀ ﺍﻟﻌِﻈﺎﻡ ﻋﻠﻰّ ﺑﻦ ﻃﺎﻭﻭﺱ - ﺗَﻐَﻤّﺪﻩ ﺍﻟﻠﻪ

ﻓﻰ ﺭﺿﻮﺍﻧﻪ - ﺩﺭ ‏«ﻃﺮﺍﺋﻒ ‏» ﺧﻮﺩ ﻣﺮﻓﻮﻋﺎً ﺍﺯ ﻋیﺴﻰ

ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ کﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﻮﺍﻟﺤﺴﻦ ﻣﻮﺳﻰ

ﺑﻦ ﺟﻌﻔﺮ ﻋﻠیﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﭘﺮﺳیﺪﻡ کﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ

ﭼیﺴﺖ؟! ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺴیﺎﺭ ﻣﻰﮔﻮیﻨﺪ کﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ

ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠیﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﻣﺮ کﺮﺩﻧﺪ کﻪ ﺍﺑﻮﺑکﺮ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ

ﮔﺰﺍﺭﺩ ﺳﭙﺲ ﻋﻤﺮ؟ ! ﺣﻀﺮﺕ ﻗﺪﺭﻯ ﻣکﺚ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺳﺮ ﺧﻮﺩ

ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯیﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺍیﻦ ﻃﻮﺭ ﻧیﺴﺖ

کﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻰﮔﻮیﻨﺪ ﻭﻟیکﻦ ﺗﻮ ﺍﻯ ﻋیﺴﻰ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺴیﺎﺭ

ﺑﺤﺚ ﻣﻰکﻨﻰ ﻭ ﺗﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺸﻮﺩ ﺩﺳﺖ

ﺑﺮﻧﻤﻰﺩﺍﺭﻯ! ﻋیﺴﻰ ﻣﻰﮔﻮیﺪ: ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ : ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ

ﻓﺪﺍیﺖ ﺷﻮﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻰکﻨﻢ ﺣﻘیﻘﺖ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ

ﺁﻧﭽﻪ کﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩیﻦ ﻣﻦ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﭼﺮﺍ کﻪ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ ﺍﺯ

ﺁﻧکﻪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺷﻮﻡ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺟﻬﺎﻟﺖ، ﺍﻣّﺎ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ کﺴﻰ ﺭﺍ

ﺑیﺎﺑﻢ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰکﻨﺪ!

ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺽ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﺳﻨﮕیﻦ ﺷﺪ،

ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ

ﺑیﻬﻮﺵ ﺷﺪ، ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﺎﺯ ﻓﺮﺍﺭﺳیﺪ ﻭ ﺍﻋﻼﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﺍﺩﻩ

ﺷﺪ . ﻋﺎﺋﺸﻪ ﺑیﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﻯ ﻋُﻤَﺮ ﺑیﺮﻭﻥ ﺭﻭ ﻭ ﺑﺎ

ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻥ!

ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ: ﭘﺪﺭﺕ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﻋﺎﺋﺸﻪ ﮔﻔﺖ: ﺭﺍﺳﺖ

ﻣﻰﮔﻮﯾﻰ ﻭﻟیکﻦ ﺍﻭ ﻣﺮﺩ ﻧﺮﻣﻰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ ﺍﺯ

ﺍیﻨکﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺑﺠﻬﻨﺪ. ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ : ﺍﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ، ﺍﮔﺮ

کﺴﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺟَﺴْﺖ یﺎ ﺣﺮکﺘﻰ ﺍﺯ ﻣﺘﺤﺮّکﻰ ﭘﺪیﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻣﻦ

کﻔﺎیﺖ ﻣﻰکﻨﻢ . ﻋﺎﺋﺸﻪ ﮔﻔﺖ : ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍیﻦ ﻣﺤﻤّﺪ

ﺑیﻬﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺍیﻦ ﺑیﻬﻮﺷﻰ ﺩیﮕﺮ

ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁیﺪ ﻭ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ - ﻭ ﻣﺮﺍﺩ

ﻋﺎﺋﺸﻪ ﻋﻠﻰ ﺑﻮﺩ - ﺍﻯ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﺟﻮ ﭘیﺶ ﺍﺯ

ﺁﻧکﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁیﺪ، ﺯیﺮﺍ ﻣﻦ ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁیﺪ

ﻋﻠﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺍﻣﺮ کﻨﺪ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺩیﺸﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺳﺨﻨﺎﻥ

ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺭﺍ کﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻰ ﻣﻰﮔﻮیﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺧﺮ

ﮔﻔﺘﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ کﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺍﻟﺼّﻠَﻮﺓ ﺍﻟﺼّﻠَﻮﺓ.

ﺣﻀﺮﺕ ﺇﻣﺎﻡ کﺎﻇﻢ ﻋﻠیﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ : ﺍﺑﻮﺑکﺮ ﺭﻓﺖ

ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍیﻦ ﺭﺍ ﻣکﺮﻭﻩ ﺷﻤﺮﺩﻧﺪ ﻭ

ﺳﭙﺲ ﮔﻤﺎﻥ کﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ

ﻫﻨﻮﺯ ﺗکﺒیﺮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ کﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻰ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠیﻪ ﻭ

ﺁﻟﻪ ﺑﻪ ﻫﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻋﺒّﺎﺱ ﺭﺍ ﺑﻄﻠﺒیﺪ. ﻋﺒّﺎﺱ ﻭ

ﻋﻠﻰ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎً ﭘیﺎﻣﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﺎﺯ

ﮔﺰﺍﺭﺩ، ﻭ ﭘیﺎﻣﺒﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺳﭙﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﻣﻨﺒﺮﺵ

ﮔﺬﺍﺭﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﺟﻠﻮﺳﻰ کﻪ ﺩیﮕﺮ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻨﺒﺮ ﻧﻨﺸﺴﺖ.

ﺟﻤیﻊ ﺍﻫﻞ ﻣﺪیﻨﻪ ﺍﺯ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ

ﺷﺪﻧﺪ ﺣﺘّﻰ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑیﺮﻭﻥ ﺷﺪﻧﺪ، ﻭ ﻣﺮﺩﻡ

ﻧﺎﻟﻪکﻨﺎﻥ ﻭ ﮔﺮیﻪکﻨﺎﻥ ﻭ ﻓﺮیﺎﺩ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻧّﺎ ﻟﻠّﻪ ﻭ ﺍﻧّﺎ ﺍﻟیﻪ

ﺭﺍﺟﻌﻮﻥ ﮔﻮیﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘیﺎﻣﺒﺮ ﻫﻢ ﻗﺪﺭﻯ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ

ﻭ ﻗﺪﺭﻯ ﺳﺎکﺖ ﻣﻰﺷﺪ؛ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ کﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩ

ﺍیﻦ ﺑﻮﺩ:

یَﺎ ﻣَﻌْﺸَﺮَ ﺍﻟﻤُﻬَﺎﺟِﺮیﻦَ ﻭ ﺍﻷﻧْﺼَﺎﺭِ ﻭَ ﻣَﻦْ ﺣَﻀَﺮَﻧِﻰ ﻓِﻰ

یَﻮْﻣِﻰ ﻫَﺬَﺍ ﻭَ ﺳَﺎﻋَﺘِﻪِ ﻫَﺬِﻩِ! ﻓَﻠْیُﺒَﻠّﻎْ ﺷَﺎﻫِﺪُکُﻢْ ﻏَﺎﺋِﺒَکُﻢْ!

ﺃﻟَﺎ ﻗَﺪْ ﺧَﻠّﻔْﺖُ ﻓِیکُﻢُ کِﺘَﺎﺏَ ﺍﻟﻠﻪِ، ﻓیﻪِ ﺍﻟﻨّﻮﺭُ ﻭَ ﺍﻟﻬُﺪَﻯ ﻭَ

ﺍﻟﺒَیَﺎﻥُ، ﻣَﺎ ﻓَﺮّﻁَ ﺍﻟﻠﻪُ ﻓِیﻪِ ﻣِﻦ ﺷَﻰْﺀٍ، ﺣُﺠّﺔُ ﺍﻟﻠﻪِ ﻟِﻰ

ﻋَﻠَیْکُﻢ، ﻭَ ﺧَﻠّﻔْﺖُ ﻓِیکُﻢُ ﺍﻟﻌَﻠَﻢَ ﺍﻷکْﺒَﺮَ، ﻋَﻠَﻢَ ﺍﻟﺪّیﻦِ ﻭَ ﻧُﻮﺭَ

ﺍﻟﻬُﺪَﻯ ﻭَﺻِیّﻰ ﻋَﻠﻰّ ﺑْﻦَ ﺃَﺑِﻰﻃَﺎﻟِﺐٍ. ﺃﻟَﺎ ﻫُﻮَ ﺣَﺒْﻞُ ﺍﻟﻠﻪِ

ﻓَﺎﻋْﺘَﺼِﻤُﻮﺍ ﻭَ ﻟَﺎ ﺗَﻔَﺮّﻗُﻮﺍ ﻋَﻨْﻪُ، ‏«ﻭَ ﺍﺫْکُﺮُﻭﺍ ﻧِﻌْﻤَﺔَ ﺍﻟﻠﻪِ

ﻋَﻠَیْکُﻢْ ﺇﺫْ کُﻨْﺘُﻢْ ﺃﻋْﺪَﺍﺀً ﻓَﺄﻟّﻒَ ﺑَیْﻦَ ﻗُﻠُﻮﺑِکُﻢْ ﻓَﺄﺻْﺒَﺤْﺘُﻢْ

ﺑِﻨِﻌْﻤَﺘِﻪِ ﺇﺧْﻮَﺍﻧﺎً . ‏» ‏[1‏]

‏« ﺍﻯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﺭ، ﻭ ﺍﻯ کﺴﺎﻧﻰ کﻪ ﺩﺭ ﺍیﻦ

ﺭﻭﺯ ﻭ ﺩﺭ ﺍیﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﺎﻧیﺪﻩﺍیﺪ، ﺑﺮ ﺷﻤﺎ

ﻓﺮﺽ ﺍﺳﺖ کﻪ ﺣﺎﺿﺮیﻦ ﺑﻪ ﻏﺎﺋﺒیﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ . ﻫﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧیﺪ

کﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣیﺎﻥ ﺷﻤﺎ کﺘﺎﺏ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺟﺎﻧﺸیﻦ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ

ﺩﺍﺩﻡ کﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﻭ ﻫﺪﺍیﺖ ﻭ ﺑیﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ

ﺁﻥ ﺍﺯ ﻫیﭻ ﭼیﺰ کﻮﺗﺎﻫﻰ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺁﻥ ﺣُﺠّﺖ ﻣﻦ

ﺍﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ! ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣیﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮیﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ،

ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩیﻦ ﻭ ﻧﻮﺭ ﻫﺪﺍیﺖ: ﻭﺻﻰّ ﺧﻮﺩﻡ ﻋﻠﻰّ ﺑﻦ

ﺍﺑﻰﻃﺎﻟﺐ ﺭﺍ ﺟﺎﻧﺸیﻦ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻡ. ﻫﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧیﺪ کﻪ ﺍﻭ

ﺭیﺴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ کﻪ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﻋﺘﺼﺎﻡ

ﻧﻤﺎﯾیﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮔِﺮﺩ ﺍﻭ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﻮیﺪ، ﻭ یﺎﺩ ﺑیﺎﻭﺭیﺪ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪﺍ

ﺭﺍ کﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﻭﻗﺘﻰ کﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻮﺩیﺪ

ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻣیﺎﻥ ﺩﻟﻬﺎیﺘﺎﻥ ﺍﻟﻔﺖ ﺍﻓکﻨﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖ

ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﻯ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﺪیﺪ«!

یَﺎ ﺃیّﻬَﺎ ﺍﻟﻨّﺎﺱُ! ﻫَﺬَﺍ ﻋَﻠِﻰّ ﺑﻦُ ﺃَﺑِﻰﻃَﺎﻟِﺐٍ کَﻨْﺰُ ﺍﻟﻠﻪِ ﺍﻟیَﻮْﻡَ ﻭَ

ﻣَﺎ ﺑَﻌﺪَ ﺍﻟیَﻮْﻡِ . ﻣَﻦْ ﺃﺣَﺒّﻪُ ﻭَ ﺗَﻮَﻟّﺎﻩُ ﺍﻟیَﻮْﻡَ ﻭَ ﻣَﺎ ﺑَﻌْﺪَ ﺍﻟیَﻮْﻡِ

ﻓَﻘَﺪْ ﺃﻭْﻓَﻰ ﺑِﻤَﺎ ﻋَﺎﻫَﺪَ ﻋَﻠَیْﻪُ ﺍﻟﻠﻪَ ﻭَ ﺃﺩّﻯ ﻣَﺎ ﺃﻭْﺟَﺐَ ﻋَﻠَیْﻪِ،

ﻭَ ﻣَﻦْ ﻋَﺎﺩَﺍﻩُ ﺍﻟیَﻮْﻡَ ﻭَ ﻣَﺎ ﺑَﻌْﺪَ ﺍﻟیَﻮْﻡِ ﺟَﺎﺀَ یَﻮْﻡَ ﺍﻟﻘِیَﺎﻣَﺔِ

ﺃﻋْﻤَﻰ ﻭَ ﺃﺻَﻢّ، ﻟَﺎ ﺣُﺠّﺔَ ﻟَﻪُ ﻋِﻨْﺪَ ﺍﻟﻠﻪِ.

‏« ﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ! ﺍیﻦ ﺍﺳﺖ ﻋﻠﻰّ ﺑﻦ ﺃﺑﻰﻃﺎﻟﺐ کﻪ ﮔﻨﺞ

ﺧﺪﺍﺳﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ، کﺴﻰ کﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ

ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻭﻻیﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ

ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘیﻤﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭﻓﺎ

ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ کﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺟﺐ کﺮﺩﻩ ﺍﺩﺍ

کﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ کﺴﻰ کﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ

ﺩﺷﻤﻨﻰ ﻭﺭﺯﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗیﺎﻣﺖ کﻮﺭ ﻭ کَﺮ ﻣﺤﺸﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ

ﺷﺪ، ﻭ ﺣﺠﺘّﻰ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ‏»

ﺃیّﻬَﺎ ﺍﻟﻨّﺎﺱ

ﺷﺶ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺟﻬﻨﻢ

ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ‏(ﺹ‏) ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ

ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻦ . ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﮔﻔﺖ :

ﺟﻬﻨﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺳﺮﺳﻮﺯﻧﯽ ﺩﺭﺩﻧﯿﺎ

ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺟﻬﻨﻤﯿﺎﻥ ﺩﺭ

ﺑﯿﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺪﺑﻮﯾﯽ ﺁﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﻞ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ

ﻣﯿﺮﻧﺪ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺯ ‏« ﺯﻗﻮﻡ ‏» ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﺩﻡ

ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﯿﺸﻮﺩ .

19 ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺟﻬﻨﻢ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ‏(ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﯾﺎﺩ

ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ‏) ﺍﮔﺮ ﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺻﻮﺭﺕ ﺯﺷﺖ

ﺍﻭ ﻫﯿﭻ ﺟﻨﺒﺪﻩ ﺍﯼ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ .

ﺯﻧﺠﯿﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﯾﺎﺩ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ

ﺷﻮﺩ ‏( ﺳﻮﺯﺵ ﻭﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺗﺤﻤﻞ

ﮐﻨﻨﺪ ‏) .

ﺑﺎﺷﻨﯿﺪﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪﺭ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ‏(ﺹ ‏) ﻓﺮﻣﻮﺩ : ﺑﺲ ﺍﺳﺖ . ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ

ﺑﺲ ‏( ﻃﺎﻗﺖ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ‏) ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻻﺕ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ

‏(ﺹ‏) ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ . ﺑﺎﺩﯾﺪﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ، ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ‏( ﻉ‏) ﮔﺮﯾﻪ

ﮐﺮﺩ . ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺗﻮ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ

ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻘﺮﺏ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﯽ؟

ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﺍﯼ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ

ﮐﺮﺩ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ؟‏( ﺍﯾﻦ ﺟﺒﺮﺋﯿﻞ ﺍﺳﺖ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻭ

ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ

سبک زندگی

۱۰۰ﺧﺼﻠﺖ ﺍﺯ ﺧﺼﻮﺻیﺎﺕ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ

ﭘیﺎﻣﺒﺮ ‏اعظم صلی الله علیه وآله：

۱ -ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣی ﻭ

ﻭﻗﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻣی ﺭﻓﺖ

۲ - ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﻣیﻦ

ﻧﻤی ﮐﺸیﺪ .

۳ -ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭘیﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺯیﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ

ﺑﺮ ﺯﻣیﻦ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ.

۴ - ﻫﺮﮐﻪ ﺭﺍ ﻣی ﺩیﺪ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﺑﻪ

ﺳﻼﻡ ﻣی ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﺴی ﺩﺭ ﺳﻼﻡ ﺑﺮ

ﺍﻭ ﺳﺒﻘﺖ ﻧﮕﺮﻓﺖ.

۵ -ﻭﻗﺘی ﺑﺎ ﮐﺴی ﺩﺳﺖ ﻣی ﺩﺍﺩ

ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ

ﺑیﺮﻭﻥ ﻧﻤی ﮐﺸیﺪ .

۶ -ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻌﺎﺷﺮﺕ ﻣی ﮐﺮﺩ

ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﮔﻤﺎﻥ ﻣی ﮐﺮﺩ ﻋﺰیﺰﺗﺮیﻦ

ﻓﺮﺩ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺳﺖ.

۷ - ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮐﺴی ﻣی ﻧﮕﺮیﺴﺖ ﺑﻪ

ﺭﻭﺵ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ

ﻧﻈﺮ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ.

۸ - ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺭﻭی ﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﻧﻤی

ﺩﻭﺧﺖ ﻭ ﺧیﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ.

۹ -ﭼﻮﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣی ﮐﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ

ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣی ﮐﺮﺩ ﻧﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺍﺑﺮﻭ .

۱۰-ﺳﮑﻮﺗی ﻃﻮﻻﻧی ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺗﺎ ﻧیﺎﺯ

ﻧﻤی ﺷﺪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﻤی ﮔﺸﻮﺩ .

۱۱- ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﮐﺴی، ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ

ﻣی ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺧﻮﺏ ﮔﻮﺵ

ﻓﺮﺍ ﻣی ﺩﺍﺩ.

۱۲- ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﮐﺴی ﺳﺨﻦ ﻣی ﮔﻔﺖ

ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺮﻣی ﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣی

ﻧﺸﺴﺖ.

۱۳-ﺑﺎ ﻫﺮﮐﻪ ﻣی ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ

ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ

ﺑﺮﻧﻤی ﺧﺎﺳﺖ .

۱۴- ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺴی ﻧﻤی ﻧﺸﺴﺖ ﻭ

ﺑﺮﻧﻤی ﺧﺎﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ یﺎﺩ ﺧﺪﺍ .

۱۵- ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺴی ﺩﺭ ﺁﺧﺮ

ﻭ ﻧﺰﺩیﮏ ﺩﺭﺏ ﻣی ﻧﺸﺴﺖ ﻧﻪ ﺩﺭ

ﺻﺪﺭ ﺁﻥ .

۱۶- ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺎی ﺧﺎﺻی ﺭﺍ ﺑﻪ

ﺧﻮﺩ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﻧﻤی ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬی

ﻣی ﮐﺮﺩ .

۱۷- ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﮑیﻪ

ﻧﻤی ﺯﺩ .

۱۸- ﺍﮐﺜﺮ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﻭ ﺑﻪ

ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻮﺩ .

۱۹- ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﺍﻭ ﭼیﺰی ﺭﺥ ﻣی

ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻭی ﺑﻮﺩ ﻧﺎﺩیﺪﻩ ﻣی

ﮔﺮﻓﺖ .

۲۰- ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﮐﺴی ﺧﻄﺎیی ﺻﺎﺩﺭ ﻣی

ﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻘﻞ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ .

۲۱- ﮐﺴی ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﻐﺰﺵ ﻭ ﺧﻄﺎی ﺩﺭ

ﺳﺨﻦ ﻣﻮﺍﺧﺬﻩ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ.

۲۲- ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﮐﺴی ﺟﺪﻝ ﻭ ﻣﻨﺎﺯﻋﻪ

ﻧﻤی ﮐﺮﺩ .

۲۳- ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺨﻦ ﮐﺴی ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻧﻤی

ﮐﺮﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺮﻑ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ

ﺑﮕﻮیﺪ.

۲۴- ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻮﺍﻟی ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ

ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣی ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ

ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻧﺸﻮﺩ .

۲۵- ﭼﻮﻥ ﺳﺨﻦ ﻧﺎﺻﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﮐﺴی

ﻣی ﺷﻨیﺪ . ﻧﻤی ﻓﺮﻣﻮﺩـ ‏« ﭼﺮﺍ

ﻓﻼﻧی ﭼﻨیﻦ ﮔﻔﺖ ‏» ﺑﻠﮑﻪ ﻣی ﻓﺮﻣﻮﺩ

‏« ﺑﻌﻀی ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣی ﺷﻮﺩ ﮐﻪ

ﭼﻨیﻦ ﻣی ﮔﻮیﻨﺪ؟ ‏»

۲۶-ﺑﺎ ﻓﻘﺮﺍ ﺯیﺎﺩ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ

ﻣی ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻫﻢ ﻏﺬﺍ ﻣی ﺷﺪ .

۲۷- ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣی

ﭘﺬیﺮﻓﺖ .

۲۸- ﻫﺪیﻪ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻣی ﮐﺮﺩ ﺍﮔﺮﭼﻪ

ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ یﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺷیﺮ ﺑﻮﺩ.

۲۹- ﺑیﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺻﻠﻪ ﺭﺣﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ

ﻣی ﺁﻭﺭﺩ .

۳۰-ﺑﻪ ﺧﻮیﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻣی

ﮐﺮﺩ ﺑی ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩیﮕﺮﺍﻥ

ﺑﺮﺗﺮی ﺩﻫﺪ .

۳۱- ﮐﺎﺭ ﻧیﮏ ﺭﺍ ﺗﺤﺴیﻦ ﻭ ﺗﺸﻮیﻖ

ﻣی ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﻘﺒیﺢ ﻣی

ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻬی ﻣی ﮐﺮﺩ.

۳۲- ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺻﻼﺡ ﺩیﻦ ﻭ ﺩﻧیﺎی

ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣی ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ

ﻣﮑﺮﺭ ﻣیﮔﻔﺖ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺍﺯ

ﻣﻦ ﻣی ﺷﻨﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﻏﺎیﺒﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.

۳۳- ﻫﺮﮐﻪ ﻋﺬﺭ ﻣی ﺁﻭﺭﺩ ﻋﺬﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ

ﻗﺒﻮﻝ ﻣی ﮐﺮﺩ.

۳۴- ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴی ﺭﺍ ﺣﻘیﺮ ﻧﻤی

ﺷﻤﺮﺩ .

۳۵- ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴی ﺭﺍ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ یﺎ

ﺑﻪ ﻟﻘﺐ ﻫﺎی ﺑﺪ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ .

۳۶- ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴی ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻓیﺎﻥ ﻭ

ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻔﺮیﻦ ﻧﮑﺮﺩ .

۳۷- ﻫﺮﮔﺰ ﻋیﺐ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ

ﻧﻤی ﮐﺮﺩ .

۳۸-ﺍﺯ ﺷﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﺑﻮﺩ ﻭﻟی ﺍﺯ

ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﻧﻤی ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ

ﺧﻮﺷﺨﻮ ﺑﻮﺩ.

۳۹- ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺬﻣﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ

ﻭ ﺑﺴیﺎﺭ ﻣﺪﺡ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻤی ﮔﻔﺖ.

۴۰-ﺑﺮ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﺩیﮕﺮﺍﻥ ﺻﺒﺮ ﻣی

ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺑﺪی ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧیﮑی ﺟﺰﺍ ﻣی

ﺩﺍﺩ.

۴۱-ﺍﺯ ﺑیﻤﺎﺭﺍﻥ ﻋیﺎﺩﺕ ﻣی ﮐﺮﺩ

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﺮیﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺪیﻨﻪ

ﺑﻮﺩ .

۴۲-ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣی ﮔﺮﻓﺖ

ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺟﻮیﺎی ﺣﺎﻝ ﺁﻧﺎﻥ ﻣی ﺷﺪ.

۴۳- ﺍﺻﺤﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮیﻦ ﻧﺎﻡ

ﻫﺎیﺸﺎﻥ ﺻﺪﺍ ﻣی ﺯﺩ .

۴۴-ﺑﺎ ﺍﺻﺤﺎﺑﺶ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﺴیﺎﺭ

ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻣی ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺎﮐیﺪ ﻣی

ﻓﺮﻣﻮﺩ .

۴۵- ﺩﺭ ﺟﻤﻊ یﺎﺭﺍﻧﺶ ﺩﺍیﺮﻩ ﻭﺍﺭ ﻣی

ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻏﺮیﺒﻪ ﺍی ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ

ﻭﺍﺭﺩ ﻣی ﺷﺪ ﻧﻤی ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺸﺨیﺺ

ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﭘیﺎﻣﺒﺮ ﮐﺪﺍﻣیﮏ ﺍﺯ ﺍیﺸﺎﻥ

ﺍﺳﺖ .

۴۶- ﻣیﺎﻥ یﺎﺭﺍﻧﺶ ﺍﻧﺲ ﻭ ﺍﻟﻔﺖ

ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ می ﮐﺮﺩ.

۴۷- ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﺗﺮیﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻭ

ﭘیﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ.

۴۸- ﻫﺮﮔﺎﻩ ﭼیﺰی ﺑﻪ ﻓﻘیﺮ ﻣی

ﺑﺨﺸیﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻣی ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ

ﮐﺴی ﺣﻮﺍﻟﻪ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ .

۴۹- ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺴی

ﭘیﺶ ﺍﻭ ﻣی ﺁﻣﺪ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ

ﻣی ﮐﺮﺩ .

۵۰- ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻮﺩﮐی

ﮔﺮیﻪ ﻣی ﮐﺮﺩ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣی

ﮐﺮﺩ.

۵۱-ﻋﺰیﺰﺗﺮیﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﮐﺴی

ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧیﺮﺵ ﺑیﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺩیﮕﺮﺍﻥ ﻣی

ﺭﺳیﺪ.

۵۲- ﺍﺣﺪی ﺍﺯ ﻣﺤﻀﺮ ﺍﻭ ﻧﺎ ﺍﻣیﺪ ﻧﺒﻮﺩ

ﻭ ﻣی ﻓﺮﻣﻮﺩ ‏« ﺑﺮﺳﺎﻧیﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ

ﺣﺎﺟﺖ ﮐﺴی ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﻤی ﺗﻮﺍﻧﺪ

ﺣﺎﺟﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ . ‏»

۵۳- ﻫﺮﮔﺎﻩ ﮐﺴی ﺍﺯ ﺍﻭ ﺣﺎﺟﺘی ﻣی

ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﺪﻭﺭ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﺍ ﻣی

ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻨی ﺧﻮﺵ ﻭ ﺑﺎ

ﻭﻋﺪﻩ ﺍی ﻧیﮑﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺿی ﻣی

ﮐﺮﺩ.

۵۴- ﻫﺮﮔﺰ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ

ﮐﺴی ﻧﺪﺍﺩ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺍی ﻣﻌﺼیﺖ

ﺑﺎﺷﺪ .

۵۵-ﭘیﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴیﺎﺭ ﺍﮐﺮﺍﻡ ﻣی ﮐﺮﺩ

ﻭ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺑﺴیﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ .

۵۶-ﻏﺮیﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺧیﻠی ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﻣی

ﮐﺮﺩ.

۵۷-ﺑﺎ ﻧیﮑی ﺑﻪ ﺷﺮﻭﺭﺍﻥ، ﺩﻝ ﺁﻧﺎﻥ

ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣی ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺠﺬﻭﺏ ﺧﻮﺩ

ﻣی ﮐﺮﺩ .

۵۸- ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺘﺒﺴﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋیﻦ

ﺣﺎﻝ ﺧﻮﻑ ﺯیﺎﺩی ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺩﻝ

ﺩﺍﺷﺖ .

۵۹- ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺩ ﻣی ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ

ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣی ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺧیﻠی ﺍﻇﻬﺎﺭ

ﻓﺮﺡ ﻧﻤی ﮐﺮﺩ.

۶۰- ﺍﮐﺜﺮ ﺧﻨﺪیﺪﻥ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺒﺴﻢ

ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍیﺶ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤی

ﺷﺪ .

۶۱- ﻣﺰﺍﺡ ﻣی ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ

ﻣﺰﺍﺡ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻧﺪﻥ، ﺣﺮﻑ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺑﺎﻃﻞ

ﻧﻤی ﺯﺩ .

۶۲-ﻧﺎﻡ ﺑﺪ ﺭﺍ ﺗﻐییﺮ ﻣی ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ

ﺟﺎی ﺁﻥ ﻧﺎﻡ ﻧیﮏ ﻣی ﮔﺬﺍﺷﺖ.

۶۳-ﺑﺮﺩﺑﺎﺭی ﺍﺵ

حدیث (1) پیامبر صلى الله علیه و آله :

یُؤتى بِاَحَدٍ یَومَ القیامَةِ یوقَفُ بَینَ یَدَىِ اللّه‏ِ وَ یُدفَعُ إِلَیهِ کِتابُهُ فَلایَرى حَسَناتِهِ فَیَقولُ: اِلهى لَیسَ هذا کِتابى فَاِنّى لا اَرى فیها طاعَتى! فَیُقالُ لَهُ: اِنَّ رَبَّکَ لا یَضِلُّ وَ لایَنسى ذَهَبَ عَمَلُکَ بِاغتیابِ النّاسِ ثُمَّ یُؤتى بِآخَرَ وَ یُدفَعُ اِلَیهِ کِتابُهُ فَیَرى فیهِ طاعاتٍ کَثیرَةً فَیَقولُ: اِلهى ما هذا کِتابى فَاِنّى ما عَمِلتُ هذِهِ الطّاعاتِ فَیُقالُ: لاَنَّ فُلانا اغتابَکَ فَدُفِعَت حَسَناتُهُ اِلَیکَ؛

روز قیامت فردى را مى‏ آورند و او را در پیشگاه خداوند نگه مى‏ دارند و کارنامه‏اش را به او مى‏ دهند، اما حسنات خود را در آن نمى ‏بیند. عرض مى‏کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من در آن طاعات خود را نمى‏ بینم! به او گفته مى ‏شود: پروردگار تو نه خطا مى‏کند و نه فراموش. عمل تو به سبب غیبت کردن از مردم بر باد رفت. سپس مرد دیگرى را مى‏ آورند و کارنامه ‏اش را به او مى ‏دهند. در آن طاعت بسیارى را مشاهده مى‏ کند. عرض مى‏ کند: الهى! این کارنامه من نیست! زیرا من این طاعات را بجا نیاورده‏ام! گفته مى‏ شود: فلانى از تو غیبت کرد، حسنات او به تو داده شد.

جامع الاخبار(شعیری) ص 147

حدیث (2) پیامبر صلى الله علیه و آله :

وَ مَن شَهِدَ شَهادَةَ حَقٍّ لِیُحیِىَ بِها حَقَّ امرِى‏ءٍ مُسلِمٍ اَتى یَومَ القیامَةِ وَ لِوَجهِهِ نورٌ مَدَّ البَصَرِ تَعرِفُهُ الخَلایِقُ بِاسمِهِ وَ نَسَبِهِ ؛

کسى که براى زنده کردن حق یک مسلمان، شهادت حقّ بدهد، روز قیامت در حالى آورده مى ‏شود که پرتو نور چهره ‏اش، تا چشم کار مى ‏کند دیده مى‏ شود و خلایق او را به نام و نسب مى ‏شناسند.

کافى(ط-الاسلامیه) ج 7، ص 381

حدیث (3) امام باقر علیه ‏السلام:

إِنَّمَا یُدَاقُّ اللَّهُ الْعِبَادَ فِی الْحِسَابِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى قَدْرِ مَا آتَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ فِی الدُّنْیَا

خدا در روز قیامت نسبت به حساب بندگانش به اندازه عقلی که در دنیا به آنها داده است باریک بینی می کند.

محاسن ج1 ، ص195 - کافی(ط-الاسلامیه) ج1 ، ص195

حدیث (4) امام رضا علیه السلام:

مَـن فـرّج عن مـومـن فـرّج الله عَن قَلبه یـَوم القیامة؛

هر کس اندوه و مشکلى را از مومنى بر طرف نماید خداوند در روز قیامت انـدوه را از قلبش بر طرف سازد.

کافی(ط-الاسلامیه) ج2 ، ص200

حدیث (5) امام حسین علیه السلام:

 مناقب آل أبی طالب علیهم السلام(ابن شهرآشوب) ج‏ 4، ص 69

حدیث (6) پیامبر صلى الله علیه و آله :

فانّ احدکم اذا مات فقد قامت قیامته یرى ما له من خیر و شر

هرگاه یکى از شما بمیرد، قیامتش برپا مى شود و خوبى‏ ها و بدى‏ هاى خود را مى ‏بیند.

ارشادالقلوب(ترجمه ی سلگی) ج1 ، ص64

حدیث (7) پیامبر صلى الله علیه و آله :

اَوَّلُ ما یوضَعُ فى میزانِ العَبدِ یَومَ القیامَةِ حُسنُ خُلقِهِ؛

نخستین چیزى که روز قیامت در ترازوى اعمال بنده گذاشته مى ‏شود، اخلاق خوب اوست.

قرب الإسناد(ط-الحدیثه) ص 46، ح 149

حدیث (8) امام صادق علیه السلام:

اِنَّ مِن اَعظَمِ النّاسِ حَسرَهً یَومَ القِیامَهِ، مَن وَصفَ عَدلاً ثُمَّ خالَفَهُ اِلَى غَیرِه؛

پشیمان ترین شخص در روز قیامت، کسى است که براى مردم از عدالت سخن بگوید، اما خودش به دیگران عدالت روا ندارد.

وسائل الشیعه، ج15، ص 295 - کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ،ص300

حدیث (9) امام محمد باقر علیه السلام:

الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّ و جلَّ یومَ القیامَةِ؛

دورترین مردم ار خداوند عزّو جل در روز قیامت سرکشانِ متکبّر هستند.

وسایل الشعیه ج15 ، ص381 - ثواب الاعمال(ترجمه ی حسن زاده) ص688

حدیث (10) امام رضا علیه السلام فرمود:

انما امروا بالصوم لکى یعرفوا الم الجوع و العطش فیستدلوا على فقر الاخره؛

مردم به انجام روزه امر شده ‏اند تا درد گرسنگى و تشنگى را بفهمند و به واسطه آن فقر و بیچارگى آخرت را بیابند.

وسایل الشیعه ج10 ، ص9 - هدایه الائمه علیهم السلام ج4 ، ص169

حدیث (11) امام علی علیه السلام فرمود:

إنَّ اعظَمَ الحَسَرَاتِ یَومَ القیامَةِ حَسرَةُ رَجُل کَسَبَ مالاً فی غَیرِ طاعَةِ اللهِ فوَرِثَهُ رَجُلٌ فانفَقَهُ فی طاعَةِ اللهِ سُبحانَهُ فَدَخَلَ بِهِ الجَنّة وَ دَخَلَ الاوَّلُ بِهِ النّارَ.

روز قیامت بزرگترین افسوس،ُ افسوس مردی است که مالی را به ناروا گرد آورده به دوزخ رود و آن مال را برای کسی به ارث گذارد که در طاعت خداوند سبحان خرجش نموده به بهشت رود.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص552 ، حکمت 429

حدیث (1) پیامبر صلى الله علیه وآله :

اَلصَّدَقَةُ عَلى‏ وَجه ِها و َاصطِناعُ المَعروفِ وَ بِرُّ  الوالِدَینِ و َصِلَةُ الرَّحِمِ تُحَوِّلُ الشِّقاءَ سَعادَةً و َتَزیدُ فِى  العُمرِ وَ تَقى مَصارِ عَ السُّوءِ؛

صدقه بجا، نیکوکارى، نیکى به پدر و مادر و صله رحم، بدبختى را به خوش‏بختى تبدیل و عمر را زیاد و از پیشامدهاى بد جلوگیرى مى‏کند.

نهج الفصاحه ص549 ، ح 1869

حدیث (2) امام على علیه ‏السلام :

اَلْجَهْلُ مُمیتُ الاَحْیاءِ وَ مُخَلِّدُ الشَّقاءِ؛

نـادانى، مایـه مرگ زندگان و دوام بدبختى است

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص75 ، ح1164

حدیث (3) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

مِن سَعادَةِ ابنِ آدَمَ اسْتِخارَةُ اللّه‏ِ و رِضاهُ بِما قَضَى اللّه‏ُ و مِن شِقْوَةِ ابن آدَمَ تَرکُهُ اسْتِخارَةَ اللّه‏ِ و سَخَطُهُ بِما قَضَى اللّه‏ُ ؛

از خوشبختى انسان درخواست خیر از خداوند و خشنودى به خواست اوست و از بدبختى انسان است که از خدا درخواست خیر نکند و به خواست او ناخشنود باشد.

تحف العقول، ص 55

حدیث (4) پیامبر صلى‏ الله‏ علیه ‏و ‏آله :

أربَعٌ مِنَ السَّعادَةِ و أربَعٌ مِنَ الشِّقاوَةِ، فَالأربَعُ الَّتى مِنَ السَّعادَةِ: الْمَرأَةُ الصّالِحَةُ وَ الْمَسکَنُ الْواسِعُ و َالْجارُ الصّالِحُ وَ الْمَرکَبُ الْبَهىُّ وَ الأْربَعُ الَّتى مِنَ الشَّقاوَةِ: اَلْجارُ السُّوءُ و َالْمَرأةُ السُّوءُ و َالْمَسکَنُ الضَّیِّقُ و َالْمَرکَبُ السُّوءُ؛

چهار چیز از خوشبختى و چهار چیز از بدبختى است: چهار چیز خوشبختى: همسر خوب، خانه بزرگ، همسایه خوب و سوارى نیکو است و چهار چیز بدبختى: همسایه بد، همسر بد، خانه کوچک و سوارى بد است.

مکارم الأخلاق، ص 126

حدیث (5) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

اَلْعِلمُ إمامُ الْعَمَلِ و َالْعَمَلُ تابِعُهُ یُلهَمُ بِهِ السُّعَداءُ وَ یُحْرَمُهُ الأْشقیاءُ؛

دانش پیشواى عمل و عمل پیرو آن است. به خوشبختان دانش الهام مى‏شود و بدبختان از آن محرومند.

امالى(طوسى) ص 488، ح 38

حدیث (6) پیامبر صلى‏ الله‏ علیه ‏و ‏آله :

أشقَى النّاسِ الْمُلوکُ... وَ أسعَدُ النّاسِ مَن خالَطَ کِرامَ النّاسِ؛

بدبخت‏ترین مردم پادشاهانند و خوشبخت‏ترین مردم کسى است که با مردم بزرگوار معاشرت کند.

من لا یحضر الفقیه ج4 ،ص395 - امالى(صدوق) ص 21

حدیث (7) قال الله تعالی :

إنّى قَد قَضَیتُ لِکُلِّ قَومٍ هادیا أهدى بِهِ السُّعَداءَ وَ یَکونُ حُجَّةً عَلَى الأشْقیاءِ؛

من براى هر قومى راهنمایى قرار دادم، که خوشبختان را به وسیله آن هدایت مى کنم و حجتى براى بدبختان است.

علل الشرایع ،ج1 ،ص196 {شبیه این حدیث در الکافى(ط-الاسلامیه) ، ج 8 ، ص 285، ح 430 }

حدیث (8) پیامبر صلى‏ الله ‏علیه‏ و‏ آله :

مَن ضَمِنَ وَصیَّةَ الْمَیِّتِ مِن أمرِ الْحَجِّ فَلا یَعجُزَنَّ فیها فَإنَّ عُقُوبَتَها شَدیدَةٌ وَ نَدامَتَها طَویلَةٌ، لا یَعجُزُ عَن وَصیَّةِ الْمَیِّتِ إلاّ شَقىٌّ وَ لا یَقومُ بِها إلاّ سَعیدٌ؛

هر کس وصیت میت را در کار حج بر عهده بگیرد، نباید در آن کوتاهى کند، زیرا عقوبت آن سخت و پشیمانى‏اش طولانى است. از وصیت میت جز بدبخت کوتاهى نکند و به آن جز خوشبخت عمل ننماید.

جامع الأخبار(شعیری) ص 159 - مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج14 ، ص116

حدیث (9) امام على علیه ‏السلام :

مَن أجهَدَ نَفسَهُ فى إصلاحِها سَعِدَ، مَن أهمَلَ نَفسَهُ فى لَذّاتِها شَقِىَ وَ بَعُدَ؛

هر کس براى اصلاح خود، خویشتن را به زحمت بیندازد، خوشبخت مى‏شود هر کس خود را در لذت‏ها رها کند، بدبخت مى‏گردد و بى‏بهره مى‏ماند.

شرح آقا جمال الدین خوانساری بر غرر الحکم و دررالکلم ج5 ، ص258 ، ح 8246 و ح 8247

حدیث (10) امام على علیه ‏السلام :

لا یَسعَدُ امْرُؤٌ إلاّ بِطاعَةِ اللّه‏ِ سُبحانَهُ وَ لا یَشقَى امْرُؤٌ إلاّ بِمَعصیَةِ اللّه‏ِ؛

هیچ کس جز با اطاعت خدا خوشبخت نمى‏ شود و جز با معصیت خدا بدبخت نمى ‏گردد.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص183 ح 3469

حدیث (11) امام على علیه ‏السلام :

إنَّ حَقیقَةَ السَّعادَةِ أن یُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالسَّعادَةِ و إنَّ حَقیقَةَ الشَّقاءِ أن یُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالشَّقاءِ؛

براستى که حقیقت خوشبختى آن است که پایان کار انسان خوشبختى باشد و حقیقت بدبختى آن است که کار انسان به بدبختى خاتمه یابد.

معانى الأخبار، ص 345

حدیث (12) امام على علیه ‏السلام :

اَلتَّوفیقُ مِنَ السَّعادَةِ وَ الْخِذلانُ مِنَ الشَّقاوَةِ؛

توفیق [انجام کار نیک] از خوشبختى و بى توفیقى از بدبختى است.

بحارالأنوار، ج 75، ص 12، ح 70

حدیث (13) امام على علیه ‏السلام :

لا یَسعَدُ أحَدٌ إلاّ بِإقامَةِ حُدودِ اللّه‏ِ وَ لا یَشقى أحَدٌ إلاّ بِإِضاعَتِها؛

هیچ کس جز با اجراى حدود و احکام خدا خوشبخت نمى‏ شود و جز با ضایع کردن آن بدبخت نمى‏ گردد.

تصنیف غررالحکم و درر الکلم ص167 ، ح3294

حدیث(14)امام على علیه السلام:

إنَّ أسعَدَ الناسِ فی الدنیا مَن عَدَلَ عَمّا یَعرِفُ ضُرَّهُ، وإنَّ أشقاهُم مَنِ اتَّبَعَ هَواهُ؛

خوشبخت ترین مردم در دنیا، کسى است که از آنچه مى داند برایش زیان آور است دورى کند و بدبخت ترین آنان کسى است، که از هواى نفس خود پیروى کند.

وقعه صفین(نصر بن مزاحم) ص108

حدیث (1) رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

اَلصَّدَقَةُ عَلى  وَجه ِها وَ اصطِناعُ المَعروفِ وَ بِرُّ  الوالِدَینِ وَ صِلَةُ الرَّحِمِ تُحَوِّلُ الشِّقاءَ سَعادَةً وَ تَزیدُ فِى  العُمرِ وَ تَقى مَصارِعَ السُّوءِ؛

صدقه بجا، نیکوکارى، نیکى به پدر و مادر و صله رحم، بدبختى را به خوش بختى تبدیل و عمر را زیاد و از پیشامدهاى بد جلوگیرى مى کند.

نهج الفصاحه ص549 ، ح 1869

حدیث (2) رسول اکرم صلى الله علیه و آله :

لا یَزالُ النّاسُ بِخَیرٍ ما اَمـَروا بِالمَعروفِ وَ نَهَوا عَنِ المُنـکَرِ وَ تَعاوَنوا عَلَى البِرِّ وَ التَّقوى فَاِذا لَم یَفعَلوا ذلِکَ نُزِعَت مِنهُمُ البَرَکاتُ وَ سُلِّطَ بَعضُهُم عَلى بَعضٍ وَ لَم یَکُن لَهُم ناصِرٌ فِى الرضِ وَ لا فِى السَّماءِ؛

تا زمانى که مردم، امر به معروف و نهى از منکر نمایند و در کارهاى نیک و تقوا به یارى یکدیگر بشتابند، در خیر و سعادت خواهند بود، اما اگر چنین نکنند، برکت ها از آنان گرفته شود و گروهى بر گروه دیگر سلطه پیدا کنند. نه در زمین یاورى دارند و نه در آسمان.

مجموعه ورام ج2 ، ص126 - تهذیب الاحکام، ج 6، ص 181

حدیث (3) امام صادق علیه السلام :

لا تَدَع زیارَةَ الحُسَینِ بنِ عَلىّ علیه السلام و مُر اَصحابَکَ بِذالِکَ، یَمُدُّ اللّه  فى عُمرِکَ و یَزیدُ اللّه  فى رِزقِکَ و یُحییکَ اللّه  سَعیدا و لا تَموتُ اِلاّ سَعیدا و یَکتُبکَ سَعیدا؛

زیارت امام حسین علیه السلام را رها نکن و دوستان خود را هم به آن سفارش کن، که در این صورت، خداوند عمرت را طولانى و روزى ات را زیاد مى کند و زندگى ات را همراه با سعادت مى کند و جز سعادتمند نمى میرى و نام تو را در شمار سعادتمندان، ثبت مى کند.

بحار الانوار (ط-بیروت)ج98 ،ص47

حدیث (4) امام صادق علیه ‏السلام :

لایَنبَغى لِمَن لَم یَکُن عالِما أَن یُعَدَّ سَعیدا؛

کسى که بهره اى از دانش ندارد معنا ندارد که دیگران او را سعادتمند بدانند.

تحف العقول ص364

حدیث (5) حضرت زهرا سلام الله علیها:

اِنَّ السَّعیدَ، کُلَّ السَّعیدِ، حَقَّ السَّعیدِ مَن أحَبَّ عَلّیاً فی  حَیاتِه وَ بَعدَ مَوتِه؛

همانا سعادتمند(به معنای) کامل و حقیقی کسی است که امام علی(ع) را در دوران زندگی و پس از مرگش دوست داشته باشد.

امالی(صدوق) ص182

حدیث (6) امام صادق علیه ‏السلام :

إِنَّ الْمُنافِقَ لا یَرغَبُ فِیما قَد سَعِدَ بِهِ الْمُؤْمِنونَ وَ السَّعیدُ یَتَّعِظُ بِمَوعِظَةِ التَّقْوى وَ إنْ کانَ یُرادُ بِالْمَوعِظَةِ غَیْرُهُ؛

منافق به آنچه مؤمنان بواسطه آن خوشبخت مى‏ شوند، میلى ندارد، و خوشبخت سفارش به تقوا را مى‏ پذیرد هر چَند مخاطب موعظه، کس دیگرى باشد.

مجموعه ی ورام ج2 ،ص146 - الکافى(ط-الاسلامیه) ج8 ، ص151، ح 132

حدیث (7) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

مِن سَعادَةِ ابنِ آدَمَ اسْتِخارَةُ اللّه‏ِ و رِضاهُ بِما قَضَى اللّه‏ُ و مِن شِقْوَةِ ابن آدَمَ تَرکُهُ اسْتِخارَةَ اللّه‏ِ و سَخَطُهُ بِما قَضَى اللّه‏ُ ؛

از خوشبختى انسان درخواست خیر از خداوند و خشنودى به خواست اوست و از بدبختى انسان است که از خدا درخواست خیر نکند و به خواست او ناخشنود باشد.

تحف العقول ص 55

حدیث (8) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

أربَعٌ مِنَ السَّعادَةِ و أربَعٌ مِنَ الشِّقاوَةِ، فَالأربَعُ الَّتى مِنَ السَّعادَةِ: الْمَرأَةُ الصّالِحَةُ و َالْمَسکَنُ الْواسِعُ و َالْجارُ الصّالِحُ وَ الْمَرکَبُ الْبَهىُّ وَ الأْربَعُ الَّتى مِنَ الشَّقاوَةِ: اَلْجارُ السُّوءُ و َالْمَرأةُ السُّوءُ و َالْمَسکَنُ الضَّیِّقُ و َالْمَرکَبُ السُّوءُ؛

چهار چیز از خوشبختى و چهار چیز از بدبختى است: چهار چیز خوشبختى: همسر خوب، خانه بزرگ، همسایه خوب و سوارى نیکو است و چهار چیز بدبختى: همسایه بد، همسر بد، خانه کوچک و سوارى بد است.

مکارم الأخلاق ص 126

حدیث (9) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

إذَا اسْتُحِقَّتْ وَلایَةُ اللّه‏ِ و َالسَّعادَةُ جاءَ الأْجَلُ بَینَ الْعَینَینِ و ذَهَبَ الأْمَلُ وَراءَ الظَّهرِ و إذَا اسْتُحِقَّتْ وَلایَةُ الشَّیطانِ و َالشَّقاوَةُ جاءَ الأْمَلُ بَینَ الْعَینَینِ و ذَهَبَ الأْجَلُ وَراءَ الظَّهرِ؛

هرگاه کسى مستحق دوستى خداوند و خوشبختى باشد، مرگ در برابر چشمان او مى‏ آید و آرزو پشت سرش مى ‏رود و هرگاه مستحق دوستى شیطان و بدبختى باشد، آرزو پیش چشم او ، و مرگ پشت سرش قرار مى ‏گیرد.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 3، ص 258، ح 27

حدیث (10) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

اَلْعِلمُ إمامُ الْعَمَلِ وَ الْعَمَلُ تابِعُهُ یُلهَمُ بِهِ السُّعَداءُ وَ یُحْرَمُهُ الأْشقیاءُ؛

دانش پیشواى عمل و عمل پیرو آن است. به خوشبختان دانش الهام مى ‏شود و بدبختان از آن محرومند.

امالى(طوسى) ص 488، ح 38

حدیث (11) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

أشقَى النّاسِ الْمُلوکُ... وَ أسعَدُ النّاسِ مَن خالَطَ کِرامَ النّاسِ؛

بدبخت‏ترین مردم پادشاهانند.... و خوشبخت ‏ترین مردم کسى است که با مردم بزرگوار معاشرت کند.

من لا یحضر الفقیه ج4 ،ص395 - امالى(صدوق) ص 21

حدیث (12) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

اَلسَّعیدُ مَنِ اخْتارَ باقِیَةً یَدومُ نَعیمُها على فانیَةٍ لا یَنفَدُ عَذابُها وَ قَدَّمَ لِما یَقدِمُ عَلَیهِ مِمّا هُوَ فى یَدَیهِ قَبلَ أن یُخَلِّفَهُ لِمَن یَسعَدُ بِإنفاقِهِ وَ قَد شَقىَ هُوَ بِجَمعِهِ؛

خوشبخت کسى است که سراى باقى را که نعمتش پایدار است بر سراى فانى که عذابش بى ‏پایان است برگزیند و از آنچه در اختیار دارد براى سرایى که به آنجا مى ‏رود پیش فرستد قبل از آن‏که آنها را براى کسى بگذارد که او با انفاق آن خوشبخت مى ‏شود ولى خودش با گردآورى آن (دارایى‏ها) بدبخت شده است.

اعلام الدّین فی صفات المومنین ص 345

حدیث (13) پیامبر صلى ا‏لله‏ علیه ‏و ‏آله :

بى اُنذِرتُم وَ بِعَلىِّ بنِ أبى طالِبِ اهْتَدَیتُم... وَ بِالْحَسَنِ اُعْطیتُمُ الإْحسانُ وَ بِالْحُسَینِ تَسعَدونَ وَ بِهِ تَشقونَ ألا وَ إنَّ الْحُسَینَ بابٌ مِن أبوابِ الْجَنَّةِ مَن عاداهُ حَرَّمَ اللّه‏ُ عَلَیهِ ریحَ الْجَنَّةِ؛

به وسیله من هشدار داده شدید و به وسیله على علیه ‏السلام هدایت مى ‏یابید و به وسیله حسن احسان مى‏ شوید و به وسیله حسین خوشبخت مى ‏گردید و بدون او بدبخت. بدانید که حسین درى از درهاى بهشت است، هر کس با او دشمنى کند، خداوند بوى بهشت را بر او حرام مى‏کند.

البرهان فی تفسیر القرآن ، ج3 ، ص232

حدیث (14) قال الله تعالی :

إنّى قَد قَضَیتُ لِکُلِّ قَومٍ هادیا أهدى بِهِ السُّعَداءَ وَ یَکونُ حُجَّةً عَلَى الأشْقیاءِ؛

من براى هر قومى راهنمایى قرار دادم، که خوشبختان را به وسیله آن هدایت مى‏کنم و حجتى براى بدبختان است.

علل الشرایع ،ج1 ،ص196 {شبیه این حدیث در الکافى(ط-الاسلامیه) ، ج 8 ، ص 285، ح 430 }

حدیث (15) پیامبر صلى‏ الله ‏علیه‏ و‏ آله :

اَلدُّنیا دارُ بَلاءٍ وَ مَنزِلُ بُلغَةٍ وَ عَناءٍ قَد نَزَعَتْ عَنها نُفُوسُ السُّعَداءِ وَ انتَزَعَت بالْکُرهِ مِن أیدِى الأْشْقیاءِ فَأَسعَدُ النّاسِ بِها أرغَبُهُم عَنها و أشقاهُم بِها أرغَبُهُم فیها؛

دنیا سراى بلا و گرفتارى و محل گذران زندگى و زحمت است خوشبختان از آن دل کنده ‏اند و از دست بدبختان به زور گرفته مى‏ شود پس خوشبخت ‏ترین مردم، بى‏ میل‏ترین آنان به دنیا و بدبخت ‏ترین مردم، مایل‏ ترین آنان به دنیاست.

اعلام الدّین فی صفات المومنین ص 342 - بحار الانوار (ط-بیروت) ج74 ، ص185

حدیث (16) پیامبر صلى‏ الله ‏علیه‏ و‏ آله :

مَن ضَمِنَ وَصیَّةَ الْمَیِّتِ مِن أمرِ الْحَجِّ فَلا یَعجُزَنَّ فیها فَإنَّ عُقُوبَتَها شَدیدَةٌ وَ نَدامَتَها طَویلَةٌ، لا یَعجُزُ عَن وَصیَّةِ الْمَیِّتِ إلاّ شَقىٌّ وَ لا یَقومُ بِها إلاّ سَعیدٌ؛

هر کس وصیت میت را در کار حج بر عهده بگیرد، نباید در آن کوتاهى کند، زیرا عقوبت آن سخت و پشیمانى‏ اش طولانى است. از وصیت میت جز بدبخت کوتاهى نکند و به آن جز خوشبخت عمل ننماید.

جامع الأخبار(شعیری) ص 159 - مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج14 ، ص116

حدیث (17) امام على علیه ‏السلام :

مَن أجهَدَ نَفسَهُ فى إصلاحِها سَعِدَ، مَن أهمَلَ نَفسَهُ فى لَذّاتِها شَقِىَ وَ بَعُدَ؛

هر کس براى اصلاح خود، خویشتن را به زحمت بیندازد، خوشبخت مى‏ شود هر کس خود را در لذت‏ها رها کند، بدبخت مى‏ گردد و بى ‏بهره مى‏ ماند.

شرح آقا جمال الدین خوانساری بر غرر الحکم و دررالکلم ج5 ، ص258 ، ح 8246 و ح 8247

حدیث (18) امام على علیه ‏السلام :

لا یَسعَدُ امْرُؤٌ إلاّ بِطاعَةِ اللّه‏ِ سُبحانَهُ وَ لا یَشقَى امْرُؤٌ إلاّ بِمَعصیَةِ اللّه‏ِ؛

هیچ کس جز با اطاعت خدا خوشبخت نمى‏شود و جز با معصیت خدا بدبخت نمى‏گردد.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص183 ح 3469

حدیث (19) امام على علیه ‏السلام :

إنَّ حَقیقَةَ السَّعادَةِ أن یُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالسَّعادَةِ و إنَّ حَقیقَةَ الشَّقاءِ أن یُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالشَّقاءِ؛

براستى که حقیقت خوشبختى آن است که پایان کار انسان خوشبختى باشد و حقیقت بدبختى آن است که کار انسان به بدبختى خاتمه یابد.

معانى الأخبار ص 345

حدیث (20) امام على علیه ‏السلام :

اَلتَّوفیقُ مِنَ السَّعادَةِ وَ الْخِذلانُ مِنَ الشَّقاوَةِ؛

توفیق [انجام کار نیک] از خوشبختى و بى توفیقى از بدبختى است.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 75، ص 12، ح 70

حدیث (21) امام على علیه ‏السلام :

لا یَسعَدُ أحَدٌ إلاّ بِإقامَةِ حُدودِ اللّه‏ِ وَ لا یَشقى أحَدٌ إلاّ بِإِضاعَتِها؛

هیچ کس جز با اجراى حدود و احکام خدا خوشبخت نمى ‏شود و جز با ضایع کردن آن بدبخت نمى‏ گردد.

تصنیف غررالحکم و درر الکلم ص167 ، ح3294

حدیث (22) امام علی علیه السلام

إنَّ أسعَدَ الناسِ فی الدنیا مَن عَدَلَ عَمّا یَعرِفُ ضُرَّهُ، وإنَّ أشقاهُم مَنِ اتَّبَعَ هَواهُ؛

خوشبخت ترین مردم در دنیا، کسى است که از آنچه مى داند برایش زیان آور است دورى کند و بدبخت ترین آنان کسى است، که از هواى نفس خود پیروى کند.

وقعه صفین(نصر بن مزاحم) ص108

حدیث (23) امام صادق علیه السلام:

ما مِن إنسانٍ یَطعَنٌ فی عَینِ مُومِنٍ إلّا مات بِشَرّ میتَةٍ و کانَ قمِناً أن لا یَرجِعَ إلَی خَیرٍ.

هر که پیش روی مومنی به او طعنه زند مرگ بدی در انتظار او بوده و سزاوار است روی خیر و سعادت را نبیند.

کافی(ط-الاسلامیه) ج2 ، ص361

حدیث (1) امام صادق علیه السلام :

صِلَةَ الرَّحِمِ تُزَکِّی الْأَعْمَالَ وَ تُنْمِی الْأَمْوَالَ وَ تُیَسِّرُ الْحِسَابَ وَ تَدْفَعُ الْبَلْوَى وَ تَزِیدُ فِی الرِّزْقِ.
صله رحم، اعمال را پاکیزه، اموال را بسیار، حساب (قیامت) را آسان مى‏ کند و بلا را برطرف و و روزی را زیاد می کند.

کافى (ط-الاسلامیه) ج 2، ص  157، ح 33

حدیث (2) امام صادق علیه السلام :

صِلَةُ الرحامِ تُحَسِّنُ الخُلُقَ وَ تُسمِحُ الکَفَّ و َتُطیبُ  النَّفسَ و َتَزیدُ فِى الرِّزقِ وَ تُنسِئُ فِى الجَلِ؛
صله رحم، انسان را خوش اخلاق، با سخاوت و پاکیزه جان مى‏ نماید و روزى را زیاد مى‏ کند و مرگ را به تأخیر مى‏ اندازد.

کافى (ط-الاسلامیه) ج 2، ص  151، ح 6

حدیث (3) پیامبر صلى ‏الله ‏علیه‏ و ‏آله:

لِیَتَزَوَّدِ العَبدُ مِن دُنیاهُ لآِخِرَتِهِ ، وَ مِن حَیاتِهِ لِمَوتِهِ وَ مِن شَبابِهِ لِهَرَمِهِ ، فَاِنَّ الدُّنیا خُلِقَت لَکُم وَ اَنتُم خُلِقتُم لِلخِرَةِ ؛  

انسان باید براى آخرتش از دنیا، براى مرگش از زندگى و براى پیرى‏اش از جوانى، توشه برگیرد، چرا که دنیا براى شما آفریده شده و شما براى آخرت آفریده شده‏اید .

تنبیه الخواطر و نزهه النواظر (معروف به مجموعه ورام) ج 1، ص 131

حدیث (4) امام باقر علیه السلام:

اَلبِرُّ وَ الصَّدَقَةُ یَنفیانِ الفَقرَ وَ یَزیدانِ فِى العُمرِ وَ یَدفَعانِ عَن صاحِبِهِما سَبعینَ میتَةَ سوءٍ ؛  

کار خیر و صدقه، فقر را مى ‏بَرند، بر عمر مى ‏افزایند و هفتاد مرگ بد را از صاحب خود دور مى ‏کنند.

من لا یحضر الفقیه ج2 ، ص66 - ثواب الاعمال (ترجمه حسن زاده) ص 688

حدیث (5) پیامبر صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله:

فِى الزِّنا سِتُّ خِصالٍ: ثَلاثٌ مِنها فِى الدُّنیا وَ ثلاثٌ فِى الآخِرَةِ، فَاَمّا الَّتى فِى الدُّنیا فَیَذهَبُ بِالبَهاءِ وَ یُعَجِّلُ الفَناءَ وَ یَقطَعُ الرِّزقَ وَ اَمّا الَّتى فِى الآخِرَةِ فَسوءُ الحِسابِ وَ سَخَطُ الرَّحمنِ وَ الخُلودُ فِى النّارِ ؛  

زِنا، شش پیامد دارد: سه در دنیا و سه در آخرت. سه پیامد دنیایى ‏اش این است که: آبرو را مى ‏بَرد، مرگ را شتاب مى‏ بخشد و روزى را مى ‏بُرد و سه پیامد آخرتى‏ اش: سختى حسابرسى، خشم خداى رحمان و ماندگارى در آتش است.

من لا یحضر الفقیه ج4 ، ص367 - خصال ج 1 ، ص 321، ح 3

حدیث (6) امام على علیه السلام :

اَلمَنِیَّةُ و َلاَ الدَّنِیَّةُ و َالتَّقَلُّلُ و َلاَ التَّوَسُّلُ؛ مرگ آرى امّا پستى و خوارى هرگز، به اندک ساختن آرى امّا دست  سوى این و آن دراز کردن هرگز.

کافی(ط-الاسلامیه) ج8 ، ص21 - نهج البلاغه(صبحی صالح) ص546 ، حکمت 396

حدیث (7) امام صادق علیه السلام :

یَعیشُ النّاسُ بِاِحْسانِهِمْ اَکْثَرَ مِمّا یَعیشونَ بِاَعْمارِهِمْ وَ یَموتون بِذُنوبِهِمْ اَکْثَرَ مِمّا یَموتونَ بِآجالِهِمْ؛
مردم، بیشتر از آن‏که با عمر خود زندگى کنند، با احسان و نیکوکارى خود زندگى مى ‏کنند و بیشتر از آن‏که با اجل خود بمیرند، بر اثر گناهان خود مى ‏میرند.

دعوات(راوندى) ص 291، ح 33

حدیث (8) امام على علیه ‏السلام :

مَنْ عَطَفَ عَلَیْهِ اللَّیْلُ و َالنَّهارُ اَدَّباهُ وَ اَبلَیاهُ وَ اِلَى الْمَنایا اَدْنَیاهُ؛
شب و روز بر هر کس بگذرد، او را ادب مى‏ کند، فرسوده ‏اش مى ‏نماید و به مرگ نزدیکش مى ‏سازد.

تصنیف غرر الحکم و دررالکلم ص133

حدیث (9) پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم: